Op mijn spreekuur verschijnt een koppel die hun eerste kind samen verwacht. Hij heeft al een zoon uit een eerdere relatie en zij is voor het eerst zwanger. ‘Wij hebben elkaar gevonden via een datingssite voor lange mensen’, zegt hij bij het eerste gesprek. Ik knik terwijl ik mijn hoofd in mijn nek moet laten vallen om hem recht aan te kunnen kijken. 

Gedurende hun zwangerschap leer ik ze kennen. Ze hebben elkaar echt gevonden in de humor want ze komen altijd lachend binnen en gaan lachend weer weg. ‘Humor en liefde zijn de basis’, zegt hij bij ieder consult. De zwangerschap verloopt voorspoedig en we bespreken de bevalling. Er is besproken hoe het paar een ultieme bevalling voor zich ziet maar ze staan er beide nuchter in. ‘Wat erin zit moet er ook weer uit’, zegt zij opgewekt. ‘Jazeker, want ik wil mijn vrouw weer terug’, grapt hij snel. Hij krijgt een por in zijn zij en lachend verlaten ze mijn spreekkamer.

Een paar weken later is het zover. Ze belt in de ochtend dat de weeën zijn begonnen. De hele nacht is ze in de weer geweest. Als ik binnenkom zit ze vrolijk op het bed. De acht jarige zoon van de man is ook in huis en die wil mij zijn laatste dance-moves nog even laten zien op de muziek die vrolijk door het huis gaat. ‘We hebben goede honing in huis, vers van de imker! Wil jij ook thee met honing?’ vraagt hij vanuit de keuken. Ik hou eigenlijk niet van suiker in mijn thee of koffie. ‘Lekker!’ roep ik terug als ik haar onderzoek. 

‘De baby neemt een langere aanloop naar de finish’, zeg ik als ik mijn handschoenen uittrek. ‘Je hebt twee centimeter ontsluiting, dit is het begin je zal nog even door moeten’ Ze knikt lachend. ‘Ik kan nog wel wat hebben hoor’, zegt ze met een knipoog. Haar man komt met een dienblad thee binnen. We drinken gezellig de thee op en ze beloven mij te bellen wanneer de weeën langer duren en sneller op elkaar komen. 

Als ik met mijn gezin aan de eettafel zit, gaat mijn telefoon. ‘Nou ik denk dat het nu wel serieus is hoor!’, zegt de bekende mannenstem. ‘Ze kruipt door het bed en wil niet meer met mij praten.’ Op de achtergrond hoor ik haar de weeën wegzuchten. ‘Ik kom eraan!’ zeg ik. Ik steek nog snel een paar happen spaghetti in mijn mond, geef mijn mannen een kus en vertrek. 

‘Je hebt nog steeds twee centimeter ontsluiting’, zeg ik voorzichtig tegen hen als ik haar onderzocht heb. Zij kijkt mij vol ongeloof aan. Reageren kan haast niet want de weeën volgen elkaar snel op. Hij komt net met een dienblad thee met honing binnen als zij zich door de volgende wee kermt. ‘Ik wil pijnstilling!’ zegt ze tussen het zuchten door. ‘Wil je niet eerst wat drinken?’ vraagt hij aan haar. Ze wisselt een blik met hem waarop hij mij niet begrijpend aankijkt. ‘Geen tijd voor’, zeg ik snel. Na mijn uitleg bel ik het ziekenhuis op met de vraag of wij mogen komen. 

In het ziekenhuis is het druk. Er branden acht groene lampjes zichtbaar in de gang, wat betekend dat de kamers daarachter bezet zijn met barende vrouwen.
‘Zo, dus jij wil graag pijnstilling?’, vraagt de dienstdoende arts vriendelijk aan mijn cliënte. Ze knikt driftig haar kant op. ‘Nou dan ga ik je uitleggen wat we hebben en wat de voor- en nadelen hiervan zijn. Ondertussen krijg jij een hartfilmpje aangesloten zodat we kunnen zien wat de conditie van de baby is en of die het er mee eens is dat we medicatie geven’, legt ze uit. ‘Beter van wel dat die baby het er mee eens is’, zegt ze snel tussen een wee door naar haar man.
‘Tja, als hij mijn karakter heeft dan weet ik dat zo net nog niet’, grapt hij naar haar. Ze kijkt hem woedend aan. ‘Humor is de basis’, zegt hij terwijl hij over haar hoofd aait. ‘Ja en liefde! Dus doe lief!’ gromt ze naar hem toe. 

Na het hartfilmpje wordt alles klaargemaakt voor een ruggenprik. De arts onderzoekt mevrouw nog eenmaal voor de ontsluiting en constateert nog steeds twee centimeter. De anesthesist plaatst in een paar stappen behendig de ruggenprik, waarna ze weer mag weer liggen om de verdoving te laten verspreiden in haar onderlichaam. 

‘Ik blijf nog even totdat de ruggenprik zijn werkt doet en dan moet ik je overlaten aan de goede zorg van het ziekenhuis,’ zeg ik tegen hen. Ze kijken beide teleurgesteld naar mij. ‘Moet jij weg?’ vraagt de man. Ik zie duidelijk dat hij steun zoekt. ‘Twee kapiteins op één schip werkt niet. Zij hebben nu de verantwoording omdat er pijnstilling wordt gegeven. Dan moet ik plaats maken voor hen maar zijn gaan goed voor jullie zorgen’, probeer ik hen gerust te stellen.  

Ik wacht nog drie weeën, een vierde, een vijfde, maar de ruggenprik lijkt niet te werken. De verpleegkundige wordt ondertussen weggeroepen naar een kamer waar een baby geboren gaat worden. ‘Ik blijf nog wel even’, zeg ik tegen haar en knik dat ze kan gaan. Ik ga naast haar zitten en we zuchten nog twee weeën samen weg als ik haar buik een golfbeweging zie maken. ‘Misschien moet ik eerst nog even naar het toilet’, zegt ze. De volgende wee dient zich weer snel aan en ze perst mee. ‘Heb je het gevoel dat je moet poepen?’ vraag ik haar. ‘Ja, maar alleen als ik een wee heb’, zegt ze snel.

Ik twijfel geen seconden en trek snel mijn handschoenen aan. Ik onderzoek haar vlot. ‘Je hebt tien centimeter ontsluiting!’ zeg ik verbaasd. De man gaat staan en vraagt direct ‘Blijf jij dan hier?’ Ik knik en druk op een bel om de verpleegkundige te roepen. ‘Krijg ik dan geen pijnstilling meer?’ vraagt de vrouw. ‘Nee, maar wel een kind’, lach ik haar toe. Een andere verpleegkundige komt binnen en na een half uur persen wordt er een gezonde zoon geboren. Snel daarna loopt de arts binnen, feliciteert de ouders en kijkt mij dankbaar aan. ‘Bedankt dat je bent gebleven’, zegt ze. ‘Er zijn zojuist vier baby’s in tien minuten tijd geboren!’ 

Als de placenta ook geboren is dek ik de vrouw toe en kijk ik samen met hen hun kindje na op haar buik. ‘Alles zit erop en eraan, gefeliciteerd met jullie prachtige zoon’, zeg ik. De man geeft zijn vrouw een kus en kijkt mij vragend aan. ‘Ik heb de honing meegenomen, zullen we dan nu nog een kopje thee doen?’