‘Mama! Er zijn paarse bloemen in de tuin’, zegt mijn jongste zoon op een zondagmorgen. Ik loop met hem mee en zie een paar verdwaalde viooltjes in de tuin. ‘Heb je die gekocht?’ vraagt hij als ik er naar kijk. ‘Nee dat doet de natuur’, leg ik uit. Doordat de bijen van bloem naar bloem vliegen, om nectar te verzamelen voor honing, verspreiden ze ook de zaadjes van de bloem. Maar de wind kan ook een handje helpen’, zeg ik met een knipoog. ‘De wind verspreidt dan de zaadjes uit de bloem en zo komen er volgend jaar zomaar bloemetjes  op andere plekken’. Mijn zoon kijkt bedenkelijk. ’Dus de wind helpt ze?’ vraagt hij. Ik knik. ‘Zijn dat dan hun baby’s? vraagt hij. ‘Ja zo kun je dat wel noemen denk ik’,  terwijl ik hem een aai over zijn hoofd geef.

Een paar weken later komt onze buurjongen van zeven jaar de tuin in rennen. Hij is een vriendje van mijn zoon en zitten ook bij elkaar in de klas. ‘We hebben baby konijntjes!’, schreeuwt hij naar ons. ‘Ze zijn vandaag geboren’, zegt hij huppelend door de tuin. Samen met hem en mijn zoon loop ik naar hun tuin toe. In de tuin staat de buurman boos naar het hok te kijken en de buurvrouw staat driftig op haar telefoon te drukken, opzoek naar het juiste nummer. Als ze belt ziet ze ons, ze wenkt ons en geeft een gebaar dat ik in het hok moet kijken. Ik zie moeder konijn driftig haar kleintjes warm houden door het nestje te vullen met haar en stro. Het is al Maart maar nog best fris vandaag de dag. Twee hele kleine kale beestjes snuffelen rond haar op zoek naar hun moeder. ‘Schattig he?’, zegt de buurjongen meer bevestigend dan vragend.

De buurman is naar binnen gegaan. Hij kijkt met zijn armen over elkaar zijn voetbalwedstrijd af die hij de dag ervoor gemist heeft. De buurvouw heeft ondertussen een telefoon gesprek met de dierenarts. ‘Dit is jullie schuld’, hoor ik haar boos roepen. Ik loop naar de buurman toe. ‘Ik geloof dat ik jullie mag feliciteren’ vraag ik glimlachend. “Ik wilde helemaal geen konijnen, begint hij brommend. Maar nu heb ik er vier!’

Ik loop terug naar de buurvrouw die net opgehangen heeft. Terwijl ik naar haar toe loop begint ze direct tegen mij te klagen. ‘Ik heb ze gekocht voor zijn verjaardag’, wijzend naar haar zoon. Ik heb ze direct de eerste week laten controleren door de dierenarts om eventueel er een te laten steriliseren. De dierenarts gaf aan dat er geen sterilisatie nodig was omdat het om twee vrouwtjes ging. ‘Hoe lang heb je ze al?’, vraag ik. Ik zie haar even nadenken als ze zegt: ‘Al een half jaar denk ik’.  Ik begin direct te lachen. ‘Blijkbaar was het mannetje erg verlegen bij de dierenarts’, zeg ik lachend tegen haar. Het duurt een paar seconden voordat ze ook in de lach schiet.  

‘Kunnen twee meisjes ook baby’s krijgen mama?’ vraagt mijn zoon tijdens het avond eten. Ik denk direct aan een aantal dames paren die bij ons in de praktijk onder zorg zijn. ‘Ja dat kan wel maar daar hebben ze wel een beetje hulp voor nodig’, zeg ik. Voordat ik me kan bedenken hoe ik dit ga uitleggen aan een zeven jarige jongen, heeft hij zelf al een antwoord. ‘Ik weet al hoe ze hulp krijgen!’ zegt hij enthousiast. ‘Door de wind natuurlijk!’