‘Je mag gelijk aan het werk’, zegt Dagmar als ik haar dienst overneem. ‘Ze had een uur geleden vier centimeter ontsluiting, ik heb beloofd dat je zo na de overdracht weer hun kant op komt’, zegt ze terwijl ze een kop koffie in mijn handen duwt. Blijkbaar ga ik die nodig hebben, denk ik. Tijdens de overdracht drink ik mijn koffie op. Als ik alle spullen in de auto heb, vertrek ik naar het opgegeven adres.

Bij aankomst doet de oudste dochter open. ‘De baby komt vandaag!’ zegt ze vrolijk en huppelt voor mij uit de woonkamer in. Op de bank zit mevrouw rustig haar weeën weg te zuchten. De man staat in de keuken een omelet te bakken. Hij heeft een tanktop aan waar 24/7 op staat. Ook staat er een trainingsfiets naast de eettafel met een handoek met dezelfde tekst. De man ziet dat ik ernaar kijk en geeft aan dat hij altijd 24/7 ready is om in de benen te zijn. De kinderen zitten aan hun croissantje met kaas aan de keukentafel. ‘Ze gaan zo naar oma’, verteld de man terwijl hij zijn omelet versierd met bacon en kaas.  

Op de bank doe ik een uitwendig onderzoek, meet de bloeddruk en luister naar het hartje van de baby.  ‘Ik moet nog even eten!’ hoor ik de man uit de keuken zeggen. ‘Eet jij dan maar eerst even rustig je bord leeg’, zeg ik lachend en vervolgens vraag ik haar om even naar boven te gaan om de controles te doen. Langzaam loopt ze naar boven. Het vocht in haar enkels maken traplopen zichtbaar moeilijker dan normaal. Eenmaal boven doe ik inwendig onderzoek en constateer al zeven centimeter ontsluiting. Terwijl mevrouw zich aankleedt loop ik naar beneden. ‘We hebben iets meer haast’, zegt ik tegen de man en de kinderen. ‘Ze heeft zeven centimeter en ik heb al een plek in het ziekenhuis geregeld. ‘Zo snel?’ vraagt de man terwijl hij zich bijna verslikt. De kinderen kijken mij beduusd aan. ‘Oké, wie als eerste een tas klaar heeft met spullen om mee te nemen naar oma toe!’ roep ik. Beide kinderen schieten van tafel af en vullen direct hun rugzak met boekjes, knutselspullen en een Nintendo switch. ‘Klaar!’, zegt de zoon na twee minuten. ‘Deze man is zeker ready’, zegt ik met een knipoog naar de jongen en geef hem een box.

De man brengt zijn kinderen een straat verder en is binnen 5 minuten terug. ‘Ik help mevrouw in haar slippers en vraag of ze alles mee hebben. ‘De tas staat al weken in de auto’, zegt de man terwijl hij zoekend om zich heen kijkt. Dan blijft zijn blik hangen aan het einde van de woonkamer. ‘Oh ja, dat moet ook nog mee en hij wijst naar twee grote kartonnen dozen waar een Maxi-Cosi en een base met isofix voor in de auto in zit. 

Terwijl zijn vrouw de volgende wee wegzucht bedenk ik mij geen moment. ‘Zet jij je vrouw in de auto, dan regel ik dit. Gooi de achterbak maar open!’ zeg ik snel. Ik gris de 2 dozen uit de hoek en trek het karton open. Beide apparaten zitten in het plastic en onder de kaartjes. Ik trek het plastic en de kaartjes er snel af en pak de 2 items op onder mijn arm. Als ik buiten kom leg ik alles in de achterbak. ‘Die moeten op de achterbank’, zegt de man droog. ‘Zullen we eerst die baby in het ziekenhuis geboren laten worden en dan ons druk maken voor het installeren van het autozitje?’ vraag ik droog terug. Hij grinnikt en knikt naar mij. Snel rijden we achter elkaar aan naar het ziekenhuis. 

Eenmaal aangekomen op de verloskamers breken haar vliezen en een half uur later heeft ze een prachtige dochter in haar armen.  Als mevrouw na haar lunch en de douche klaar is om naar huis te gaan wenk ik de man. ‘Zullen wij alles in de auto even klaarzetten?’ vraag ik hem. Hij knikt dankbaar. 

Als we naar zijn auto lopen opent hij de achterbak en haalt alles naar de achterbank toe. ‘Hoe werkt dit ook alweer?’ vraagt hij aan mij. Ik kijk naar de base die als onderstel dient voor de Maxi-cosi en bestudeer de knoppen van het apparaat. ‘Jij doet dit ook niet elke dag hé?’ vraagt de man lachend. Ik druk de knopjes in van het zijpaneel maar er gebeurt weinig. Na even de handleiding te hebben bekeken zie ik dat ik een knop mis en heb daarna vlot de base bevestigd aan de isofix stangen van zijn achterbank. ‘Nee voor mij is dit ook acht jaar geleden’, leg ik lachend uit. ‘Maar ik was toen wel 24/7 ready’, grap ik naar hem. Jij denk ik vast ook wel maar vandaag met iets meer uitdaging’. Lachend lopen we samen terug naar zijn vrouw en dochter.