‘Tot straks mama!’ zegt mijn oudste zoon terwijl hij een snelle kus op mijn wang drukt. Ik kijk hem na terwijl hij het schoolplein op loopt en klets nog even kort met de achter gebleven ouders. Ik voel op dat moment mijn telefoon in mijn zak trillen. ‘Kom maar naar onderstaand adres’, appt mijn collega. ‘Eerste kind vijf centimeter,’ lees ik in het volgende bericht. Direct hier achteraan stuurt zij het adres waar ik heen moet. ‘Ik moet aan de bak’, zeg ik met een glimlach, neem afscheid van de ouders en ga naar het opgegeven adres.

Als ik een kwartier later binnen stap in het huis van de aanstaande ouders, tref ik de barende boven in de babykamer aan. Er staat een opgezet beval bad, er is rustige muziek, de baarkruk staat klaar en het water wordt warm gehouden door de kraamverzorgster.

‘Ik heb een half uur geleden de vliezen gebroken en ze heeft vijf centimeter’, zegt mijn collega. ‘Ze doet het hartstikke goed,’ zegt ze met een vriendelijk knikje naar de barende.

Na een korte overdracht vertrekt mijn collega en blijf ik achter bij de aanstaande ouders. Ik ken deze ouders en weet van hun geboorteplan af. Ze wil graag thuis bevallen van haar eerste kindje en het liefst in bad. De weeën volgen elkaar in een vlot tempo op. Ze zucht ze netjes weg en ik zie dat ze het zwaar heeft. Ze is de hele nacht al wakker en is zichtbaar hard aan het werk.

Plots draait ze op handen en knieën in bad, grijpt mijn handen vast en kijkt mij moedeloos aan. ‘Ik wil niet meer, zegt ze vermoeid. ‘Misschien moeten we toch maar naar het ziekenhuis gaan,’ zegt ze nadat ze een wee heeft weggezucht. ‘Wat gaan we daar doen dan?’ vraag ik haar plagend.

‘Misschien wel pijnstilling ofzo’, zegt ze met twijfel in haar stem. Ik kijk haar man aan en die haalt twijfelend zijn schouders op. Ik pak haar handen vast als de volgende wee komt en help haar deze wee weg te zuchten.

Deze dame heeft een aantal jaar sport uitgeoefend op hoog niveau. Mensen in de topsport hebben een gedreven mentaliteit. Ze kunnen mentaal het uiterste opzoeken en zijn getraind om te presteren. Ik voel aan alles dat ik dat bij deze dame nog naar boven kan halen.

Na de wee zoek ik oogcontact met haar. ‘Jij had toch een plan?’ vraag ik aan haar. Zij knikt. ‘Wat is nou jouw plan?’ vraag ik haar. ‘Thuis in bad bevallen’ zegt ze met een zucht. ‘Dat kan nog steeds’ moedig ik haar aan. ‘Ik weet dat je moe bent en de nacht hard hebt gewerkt. Je vliezen zijn net gebroken en je hebt nu hele krachtige weeën, maar de baby en jij doen het heel goed samen. Laten we dit nou nog één uur de kans geven. Gewoon om te kijken of we jouw plan A kunnen uitvoeren. Mocht er na een uur niks of weinig gebeuren, dan ga ik alles  voor je regelen wat je wil’.

Ze kijkt me langdurig aan en ik hoop dat ik haar vertrouwen heb gewonnen in deze korte tijd dat ik er ben. Achter haar zie ik haar man twee duimen in de lucht steken. Hij is al overtuigd.

We zuchten de weeën samen weg en wisselen in het uur het bad af voor de douche, het bed, de kruk en handen en knieën. Aan houdingswisselingen geen gebrek. Na een ruim uur vraagt ze of ik wil onderzoeken hoeveel ontsluiting ze heeft. Ik onderzoek haar en constateer negen centimeter ontsluiting! ‘Wat heb je dat goed gedaan vrouw’, roep ik enthousiast. Ze glimlacht en ik zie dat ze de hoop weer terug heeft in haar blik.  ‘Wil je nog terug in bad?’ vraag ik haar. Ze schudt haar hoofd als er weer een wee aankomt.

Even later voelt ze de drang om te persen. Het duurt even voordat ze de juiste houding kan vinden. Deze is uiteindelijk naast haar bed op handen en knieën op de grond. Daar perst ze voluit mee en ik merk al snel dat ze de kracht om door te zetten nog volop bezit. Ik glimlach als ik haar zie. Ze heeft een beval bad opgezet en een groot 2 persoons bed staat volledig beschermd met matjes en handdoeken. Ook is de baarkruk in de buurt en in de hoek ligt nog een yoga bal. Alle mogelijke houdingen kan ze aannemen maar ze kiest voor handen en knieën op de grond…

Na een klein uur wordt er dan een blakend meisje geboren die ze omarmt. Dolgelukkig zie ik twee mensen op dat moment ouders worden van een dochter. In haar tranen van geluk kijkt ze me aan. ‘Toch nog plan A he’, zegt ze door het gehuil van haar dochter heen. Ik geef haar een knipoog als ik zeg: ‘Jouw vechtersmentaliteit ben je niet snel kwijt hoor. En je kreeg een uitgeslapen verloskundige aan je bed die je daar even aan hielp herinneren.’