Vandaag heb ik dienst, samen met onze 2de jaars studente. Ze loopt tien weken stage bij ons in de praktijk. Haar familie wortels liggen in Iran en daar heeft ze ook verloskunde gestudeerd. Het Nederlandse zorgsysteem is nou eenmaal anders ingericht voor een verloskundige hier maar dat houdt haar niet tegen om hier nogmaals de opleiding te doen. Vrolijk staat ze naast me bij iedere visite die we doen en geniet overduidelijk, van ons Nederlandse verloskundige zorg en alles wat ons vak met zich meebrengt. 

Als we worden gebeld door een zwangere met weeën, bespreken we van te voren af in de auto ernaartoe, wat haar leerdoelen zijn. Ze wil graag de pers- en zucht instructies duidelijk geven en de baby aanpakken als deze geboren wordt. Eenmaal aangekomen bij het opgegeven adres, staat de zwangere in kwestie zuchtend in de keuken haar weeën op te vangen. Ze krijgen hun derde kindje en de man staat behendig alle spullen te verzamelen in zijn auto, want ze willen bevallen in het ziekenhuis. Hij is duidelijk niet van zijn stuk te brengen. ‘Ik doe dit ook al voor de derde keer’, zegt hij met een knipoog naar mijn student. Ik stel haar voor aan het stel als hun ‘aanstaande verloskundige van hun kinderen’ en ze knikken lachend. ‘Iedereen moet het leren’, zegt de man vriendelijk.

We vertrekken naar het ziekenhuis en bij aankomst, laat de zwangere zich al snel in het bad zakken. We hadden van te voren gevraagd het bad alvast te vullen aan de verpleegkundige. Ze ontspant haar gezicht als ze het warme water om haar buik en rug voelt. Haar weeën volgen elkaar snel op en al snel naderen we het laatste stuk van de bevalling, de persfase, ook wel uitdrijving genoemd.

De vrouw wil graag uit bad en klimt, nadat we haar afgedroogd hebben, op het bed maar vind geen goede houding om zich voor te bereiden op het laatste stukje. Ik stel voor om op handen en knieën te zitten. ‘Zo maak je ruimte voor je baby om te draaien in het bekken en zelf heb je vaak meer grip op je houding en het meepersen.’  

Ik duw een paar handschoenen in de handen van mijn student, terwijl ik de hand van de barende pak om haar te ondersteunen. Ze krijgt drukgevoel en perst mee met de wee. Ik wil ook handschoenen aantrekken maar krijg de kans niet omdat ze mij hand niet loslaat. Ik besluit naast haar te blijven staan en de student staat klaar om de baby op te vangen. 

In het oor van de vrouw fluister ik tussendoor bemoedigende woorden om haar rustig te laten ademen en moed te blijven geven. Het hoofdje van de baby wordt, rustig zuchtend door de moeder, geboren en de student krijgt grote ogen en kijkt mij aan. ‘Ik zie het gezicht!’ zegt ze zachtjes maar verschrikt. Ik kijk met haar mee, terwijl mijn hand nog steeds vast zit aan de barende hand. Ik zie het gezichtje van de baby tussen de benen van de moeder. ‘Ja, dat klopt toch’, zegt ik rustig en knik dat ze door moet gaan met het ontwikkelen van het lichaam van de baby. Mijn studente slaat duidelijk op slot en ik zie haar staren naar de baby. Ik zie haar twijfelend naar moeder en mij kijken. Ze heeft nog schone handschoenen en in een flits wissel ik haar hand met de mijne. Vlot ontwikkel ik de baby met mijn blote handen terwijl ik de vrouw instructies geef in persen en zuchten. Er wordt een gezond jongetje geboren die ik tussen haar benen door in de handen van de moeder duw. Dankbaar kijkt ze ons aan terwijl ik mijn handen sta te wassen. 

‘Wat gebeurde er nou in je hoofd?’ vraag ik de studente later in de koffieruimte van de verpleging. ‘Ik sloeg op slot toen ik het gezicht zag’, zegt ze beduusd. ‘Ja dat zag ik’ , zeg ik lachend. ‘Als je de moeder omdraait van rug naar handen en knieën, dan draait de baby met haar mee’, leg ik uit. Ze knikt. ‘Als de barende op haar rug ligt zie je het achterhoofd als de baby geboren wordt en zie je dus het gezicht je haar op handen en knieën zet’, ga ik verder. Ik doe het nogmaals voor met mijn handen in de lucht en gebruik de appel die ik wilde nuttigen als hoog van de baby, zodat ze er een beeld bij krijgt. Ze denkt even na en knikt dan begrijpend. ‘Dit heb ik in Iran nog nooit gezien, daar gaan vrouwen niet op handen en knieën zitten’, zegt ze. ‘We doen wel meer dingen in Nederland die ze in Iran niet doen, maar dat is vast ook andersom zo’, zeg ik met een glimlach. 

Even later sluiten we de zorg van de bevalling af bij het gelukkig stel en de kraamverzorgster neemt de zorg over van ons. ‘Wat fijn dan ik je hand mocht blijven vasthouden’, zegt de moeder tegen mij terwijl ze de baby behendig aan de borst legt. Ik geef de student een knipoog. ‘Tuurlijk doen we dat! Het is toch fijn als we samen kunnen werken?’, zeg ik terwijl ik haar een high five geef. ‘Doen we nog eens!’ zeg ik lachend tegen het stel. De man verslikt zich bijna in zijn koffie en moest hoesten, terwijl zijn vrouw nog heel hard ‘NEE, dit was echt de laatste!‘ roept als wij de deur uit gaan. ‘Dat hoorde ik de vorige keer ook’, zeg ik tegen de student als we het ziekenhuis uit lopen.